Up up and away!
8 juli 2018 - Schiphol, Nederland
3.00 biep biep, ring ring, tuut tuut...
Na mijn tweetallige wekker en een telefoontje van mijn ouders (heb me vorige week verslapen voor het afzwemmen van mijn jongste, niet mijn trotste moment als moeder. Het was allemaal goed gekomen, maar de schrik zat er goed in) stond ik fris en fruitig op, ondanks maar een paar uurtjes slaap.
De grote smurf had er zin in, want die stond 2 minuten later aangekleed langs mijn bed als een Duracell konijntje op speed.
De kleine smurf heb ik wakker moeten maken, maar ook die vond het niet erg om midden in de nacht gewekt te worden.
We gingen immers met het vliegtuig naar Barcelona!!
Even tussendoor, mijn jongste was inmiddels de dag ervoor begonnen aan een blog voor vrienden en familie, om zijn reiservaringen vast te leggen. Ik vond het zo'n leuk idee! Tot hij te pas en te onpas de selfie stick erbij haalde om ieder onbenullig detail vast te leggen. Maar vooruit, het helpt hem misschien bij het verwerken van de indrukwekkende en intensieve nacht/dag.
En dat was het zeker!!
Tijdens de rit naar Amsterdam (waar beide jongens natuurlijk ook geen oog dicht meer deden) waren ze redelijk stil. Maar hoe dichter we bij Schiphol kwamen, hoe luidruchtiger en wakkerder ze werden. Hihihi. Wat heerlijk toch om alles door hun ogen mee te maken. Raar eigenlijk, hoe snel wij als volwassenen aan dingen wennen en ze als normaal beschouwen als je ziet hoe makkelijk die kinderen zich verwonderen over een rolband van 100 meter..
We waren om half 5 op Schiphol en mijn ouders brachten ons tot de incheckbalie. Zodra we de poortjes doorgingen, op zoek naar onze gate, zei de oudste beteuterd: ik mis opa en oma nu al..
Ik wilde niet bekennen dat ik ze ook al miste. Mijn steun en toeverlaat. Want daar liep ik dan. In mijn eentje op een druk vliegveld, verantwoordelijk voor 2 jonge gastjes, op zoek naar onze gate. Onze gate.. kak... Wat was het ook alweer? Kut! Niet goed opgelet. Waar staat het? Welke vertrekhal moest ik ook alweer hebben?! Daar gaan we al!! Adem in, adem uit..
Er lopen hier genoeg mensen rond op Schiphol, er is er vast wel 1 die me vooruit kan helpen.
Vertrekhal 1, achterste gate, nr 35. Dat moet ik wel kunnen vinden.. dank!
Ruim op tijd verschenen we bij de gate. Zodra hij open ging riepen ze op dat mensen met priority passes eerst mochten boarden. En mensen met kleine kinderen.. als heuse vips vlogen de jongens op om vooraan in de rij te gaan staan. 'eerste keer vliegen' was mijn trotse opmerking, gevolgd door een meelevend giecheltje van de grondstewardess.
De selfie stick werd weer te voorschijn gehaald en de aantocht door de slurf werd professioneel vastgelegd met de nodige 'oeh's' en 'aah's'.pp
Zodra we onze stoelen gevonden hadden pakte de jongens als frequent flyers de kauwgom, oordopjes en neusspray erbij. Zij waren er klaar voor!
En ik was me mentaal aan het voorbereiden voor de steun die ik mogelijk moest bieden..
Gelukkig maar, want even leek de oudste weer een paniekaanval te krijgen. Maar ineens werd de stoere jongste toch ook wel bang, waardoor de oudste zich bij elkaar raapte om zijn broertje te troosten. Nadat hij zijn broertje (en daarmee zichzelf ook) moed in had gepraat, zaten ze samen vol gezonde spanning te wachten op het opstijgen.
De baan werd langer, het toestel ging sneller.. en voor ze het wisten kantelde het stalen bakbeest en verlieten we de Nederlandse bodem. Ik ben blij dat ik de camera erbij had gepakt, want die vrolijke gilletjes vergeet ik nooit meer. Wat waren ze blij! En wat vonden ze zichzelf stoer!
Het dalen verliep net zo rustig, maar ondanks dat de oudste het 'een hele fijne en leuke vlucht' vond, vond hij het toch even nodig om de Spaanse grond te kussen te midden van de aankomsthal.
Daar waren we dan. Barcelona airport. Ik weet niet wat ik ervan verwachte, maar het leek belachelijk veel op Schiphol. Wat het eigenlijk allemaal nog onwerkelijker maakte.
Na een flinke rit met de metro met 2 slapende, ontladen schatjes op mijn schoot, gingen we het volgende avontuur tegemoet. De Airbnb. Omdat ik daar nog genoeg over te vertellen en dag 1 nog lang niet voorbij is (het was pas 11.45) vertel ik jullie daar graag meer over in het volgende blog.
Na mijn tweetallige wekker en een telefoontje van mijn ouders (heb me vorige week verslapen voor het afzwemmen van mijn jongste, niet mijn trotste moment als moeder. Het was allemaal goed gekomen, maar de schrik zat er goed in) stond ik fris en fruitig op, ondanks maar een paar uurtjes slaap.
De grote smurf had er zin in, want die stond 2 minuten later aangekleed langs mijn bed als een Duracell konijntje op speed.
De kleine smurf heb ik wakker moeten maken, maar ook die vond het niet erg om midden in de nacht gewekt te worden.
We gingen immers met het vliegtuig naar Barcelona!!
Even tussendoor, mijn jongste was inmiddels de dag ervoor begonnen aan een blog voor vrienden en familie, om zijn reiservaringen vast te leggen. Ik vond het zo'n leuk idee! Tot hij te pas en te onpas de selfie stick erbij haalde om ieder onbenullig detail vast te leggen. Maar vooruit, het helpt hem misschien bij het verwerken van de indrukwekkende en intensieve nacht/dag.
En dat was het zeker!!
Tijdens de rit naar Amsterdam (waar beide jongens natuurlijk ook geen oog dicht meer deden) waren ze redelijk stil. Maar hoe dichter we bij Schiphol kwamen, hoe luidruchtiger en wakkerder ze werden. Hihihi. Wat heerlijk toch om alles door hun ogen mee te maken. Raar eigenlijk, hoe snel wij als volwassenen aan dingen wennen en ze als normaal beschouwen als je ziet hoe makkelijk die kinderen zich verwonderen over een rolband van 100 meter..
We waren om half 5 op Schiphol en mijn ouders brachten ons tot de incheckbalie. Zodra we de poortjes doorgingen, op zoek naar onze gate, zei de oudste beteuterd: ik mis opa en oma nu al..
Ik wilde niet bekennen dat ik ze ook al miste. Mijn steun en toeverlaat. Want daar liep ik dan. In mijn eentje op een druk vliegveld, verantwoordelijk voor 2 jonge gastjes, op zoek naar onze gate. Onze gate.. kak... Wat was het ook alweer? Kut! Niet goed opgelet. Waar staat het? Welke vertrekhal moest ik ook alweer hebben?! Daar gaan we al!! Adem in, adem uit..
Er lopen hier genoeg mensen rond op Schiphol, er is er vast wel 1 die me vooruit kan helpen.
Vertrekhal 1, achterste gate, nr 35. Dat moet ik wel kunnen vinden.. dank!
Ruim op tijd verschenen we bij de gate. Zodra hij open ging riepen ze op dat mensen met priority passes eerst mochten boarden. En mensen met kleine kinderen.. als heuse vips vlogen de jongens op om vooraan in de rij te gaan staan. 'eerste keer vliegen' was mijn trotse opmerking, gevolgd door een meelevend giecheltje van de grondstewardess.
De selfie stick werd weer te voorschijn gehaald en de aantocht door de slurf werd professioneel vastgelegd met de nodige 'oeh's' en 'aah's'.pp
Zodra we onze stoelen gevonden hadden pakte de jongens als frequent flyers de kauwgom, oordopjes en neusspray erbij. Zij waren er klaar voor!
En ik was me mentaal aan het voorbereiden voor de steun die ik mogelijk moest bieden..
Gelukkig maar, want even leek de oudste weer een paniekaanval te krijgen. Maar ineens werd de stoere jongste toch ook wel bang, waardoor de oudste zich bij elkaar raapte om zijn broertje te troosten. Nadat hij zijn broertje (en daarmee zichzelf ook) moed in had gepraat, zaten ze samen vol gezonde spanning te wachten op het opstijgen.
De baan werd langer, het toestel ging sneller.. en voor ze het wisten kantelde het stalen bakbeest en verlieten we de Nederlandse bodem. Ik ben blij dat ik de camera erbij had gepakt, want die vrolijke gilletjes vergeet ik nooit meer. Wat waren ze blij! En wat vonden ze zichzelf stoer!
Het dalen verliep net zo rustig, maar ondanks dat de oudste het 'een hele fijne en leuke vlucht' vond, vond hij het toch even nodig om de Spaanse grond te kussen te midden van de aankomsthal.
Daar waren we dan. Barcelona airport. Ik weet niet wat ik ervan verwachte, maar het leek belachelijk veel op Schiphol. Wat het eigenlijk allemaal nog onwerkelijker maakte.
Na een flinke rit met de metro met 2 slapende, ontladen schatjes op mijn schoot, gingen we het volgende avontuur tegemoet. De Airbnb. Omdat ik daar nog genoeg over te vertellen en dag 1 nog lang niet voorbij is (het was pas 11.45) vertel ik jullie daar graag meer over in het volgende blog.
