Het aftellen is begonnen.. yaaay!!!(?!)

Na lang wikken en wegen had ik besloten de jongens mee naar Barcelona te nemen. Voor het eerst met het vliegtuig en daar in een Airbnb.
Man man man, wat had ik er een zin in!! Weken af lopen tellen en weg zitten dromen over hoe het zou zijn en wat we daar zouden zien/doen en ik kon niet wachten!
Totdat...

Totdat er nog maar 2 weken te gaan was. Ineens sloeg de twijfel toe; doe ik er echt goed aan? Heb ik alles goed geregeld? Kan ik dit eigenlijk wel aan? Wat als..? En stel nou dat..?
Natuurlijk wist ik dat het puur de spanning voor het onbekende was, want zoals je hebt kunnen lezen was deze angst niet onbekend voor me en had ik desondanks genoeg succes ervaringen opgedaan.

Ik zette mijn angsten opzij en focuste me op het positieve. Ik regelde vast toegangskaartjes voor het een en ander, kocht online een overzicht kaart, zocht alle routes op en printte ze uit. Ok, ik was misschien een beetje te neurotisch bezig met planning en organisatie, maar achteraf ben ik blij dat ik het gedaan heb!

De laatste week had ik wat hobbels op de weg en even leek het erop dat het me niet gegund was, maar door mijn voorbereiding voelde ik me sterk en rustig en was ik vastberaden om de ontspannen leuke tijd tegemoet te gaan die wij zo verdiend hadden. Die strijdlust heeft ervoor gezorgd dat ik me niet gek liet maken en vrolijk mijn koffer inpakken. Daardoor (en door een hoop lieve, meelevende vrienden en familie) kon ik mijn rust vasthouden en echt uitkijken naar de vakantie!

De jongens deden dat ook. Althans, het uitkijken naar de vakantie.. de rust was ver te zoeken bij ze. Ze telde de laatste dagen af van school en werden met de dag drukker en zenuwachtiger. Ze waren niet te houden! Maar waar ik vroeger geïrriteerd werd van hun onrust, kon ik nu alleen maar lachen en meegenieten van hun kinderlijke enthousiasme.

De laatste dag hadden we een vroege barbecue bij mijn ouders omdat we om 6uur in bed wilde liggen. Om half 4 snachts zouden zij ons namelijk naar Schiphol brengen. Maar aan de grote pupillen van de kinderen te zien, gingen we 6 uur niet halen.

Dat viel toch reuze mee!! Op een lichte paniekaanval van de oudste na, verliep het bedritueel rustig en voorspoedig en om kwart over 6 lagen ze allebei k.o. Op van de spanning.

De rest van de korte nacht verliep iets minder voorspoedig. De jongste telg was na 3 uur slaap klaar wakker (ondanks zijn wallen tot aan zijn knieën) en de bovenbuurman liep tot half 1 nog te ijsberen door zijn woonkamer. Toch heb ik een paar uurtjes slaap mee kunnen pikken en om 3 uur was ik klaar voor avontuur. Vol goede hoop, maar vooral met een flinke dosis zelfvertrouwen.

Was dit misplaatste zelfvertrouwen? Of lukte het me dit keer toch om 'mijn cool' te bewaren? Je leest het in het volgende blog.