Gespetter en geëmmer
9 juli 2018 - Barcelona, Spanje
Onze eerste volle dag in Barcelona. En we hebben gelijk al wat tofs op de planning. Illa Fantasia, een waterpretpark met maar liefs 22(!) glijbanen. Onze bus zou vertrekken om 10 uur en vooraf wilde ik broodjes en water halen. Omdat we een lange en vermoeiende dag hadden gehad gisteren, had ik braaf mijn wekker om 8uur gezet.
Was overigens niet nodig, want mijn oudste stond om 7 uur stuiterend langs zijn bed, omdat hij Javier graag 'Buenos Dias' wilde wensen.
Javier had hem al horen rommelen, nog voordat ik besefte dat er een langs mijn bed stond. Dus het ontbijt stond al klaar.
Het was een simpel maar heerlijk ontbijt. Verse koffie (ok, ik ben ik al om), toast, jam, cornflakes en verse jus d'orange.
Toen Javier ons vroeg naar de plannen van vandaag, kregen we wederom kortingsbonnen in onze handen gedrukt en werden we verwezen naar een lokaal supermarktje. Deze zou minder ruim in assortiment zijn dan Carrefour, maar stukken goedkoper. En dat klopte! Enige was dat het simpele supermarktje met de eveneens simpele naam 'Market' het niet zo ruim nam met de openingstijden. Ze zouden om 9 uur open zijn, maar om kwart over 9 besloten zij de deuren op hun gemak te openen. Heeft ook wel weer zijn charmes!
Daardoor moesten we alleen wel even opschieten om de metro richting de bus te halen. En geloof me, haasten met 27 graden in de spits bij de metro.. niet voor mij weggelegd. Al wapperde ik me lens met mijn waaier, ik kon niet voorkomen dat het zweet van mijn voorhoofd gutste. Maar goed, er wachtte mij een hele dag vol waterpret dus ik moest even volhouden.
De bus had gelukkig wel airco. Wel zo prettig bij een rit van 45 minuten..
Onderweg kwamen we veel mooie natuur tegen en de jongens verwonderde zich over iedere berg en boom, die in mijn beleving toch behoorlijk veel op elkaar leken. Maar ja, ik kon dan weer helemaal enthousiast worden van een glimpje van de zee en voor hun was dat ook gewoon allemaal hetzelfde water. Ieder z'n ding zullen we maar zeggen..
Illa Fantasia was nog groter dan ik me voorgesteld had, maar ondanks de grootte, wisten ze een hele knusse en fijne sfeer te creëren. Ontzettend veel groen, overal picknick en BBQ plekken en verschillende zones met waterpret voor alle leeftijden.
Zo stond er bijvoorbeeld een piraten boot waar van alle kanten water uit spoot. Aan weerszijden waren er glijbanen en bovenop het dak stond een emmer van 3 meter hoog die kantelde als hij vol zat. Het water plonste dan via het dak met veel geweld door het schip en iedereen die in de buurt was werd spontaan gedoopt tot verzopen kat. Ik spreek uit ervaring... Met mijn haren voor me gezicht als 'cousin it'. Heel sexy..
Ergens in de middag zei ik wat tegen mijn ukkies en een man draait zich om en zegt iets. Aangezien het niet de eerste keer zal zijn dat iemand Spaans tegen ons praat, maar ik er geen knoop van verstond, antwoorde ik op mijn allerbeste Spaans met "Que?" Waarop de man antwoord "Oh, lo siento (sorry) no dutch?"
Helemaal in de war van alle talen die om m'n oren werden gegooid besluit ik in het Nederlands (of eerder Brabants) te reageren met: "Uhm, jawel, hoezo?!"
Lang verhaal kort, de man was ook een gebruinde Nederlander die zijn best deed een weg te vinden in alle vreemde talen waarmee hij geconfronteerd werd. Zijn zus bleek in Den Bosch te wonen, dus we hebben een uurtje gekletst over het thuisfront.
Het was gek en toevallig, maar toch ook een verademing om gewoon even met een volwassene in mijn eigen taal te kunnen praten!
De rest van de dag hebben we ons heerlijk vermaakt! Ik was een groot fan van het pretpark, totdat..
16.30 mijn buikje begon te knorren. We zochten onbezorgd 1 van de 4 restaurants op om een hapje te eten van de menu's die ik vooraf had gekocht via internet. Het eerste en beste restaurants dat we tegen kwamen.. bleek dicht. Goed, er waren er nog 3.
Maar 3 restaurants verder hadden we nog steeds honger. Alle restaurants bleken namelijk al gesloten. En dat terwijl het park pas om 19.00 zou sluiten! Beetje gefrustreerd sloot ik aan in de rij van de info balie. Eenmaal aan de beurt legde ik mijn verhaal uit, waarop de man antwoorde: vervelend. Teleurgesteld met zijn korte en vage reactie vroeg ik om een refund. Na even rond bellen besloot hij dat ik daar geen recht op had.
Huh? Wacht... Ik keek voor de zekerheid mijn ticket en het internet na (ik heb graag alle feiten op een rij voor ik mijn punt ga maken) en ik kwam tot de conclusie dat nergens stond aangegeven binnen welke tijd ik mijn menu moest gebruiken. Dus ik gaf aan dat ik in mijn recht stond mijn ticket te kunnen gebruiken of mijn geld terug te kunnen krijgen. De man antwoorde met: sorry. Geen spraakzaam type zullen we maar zeggen. En duidelijk alles behalve flexibel.
Een beetje flabbergasted door zijn houding liet ik even alles op me inwerken. Ik keek achter me en zag de rij voor de info balie steeds langer worden. In mijn achterhoofd hoorde ik mijn vaders wijze woorden over 'iemand over de balie trekken' en ik besloot geen genoegen te nemen met deze suffe, onrechtvaardige reactie. Ik eiste de baas te spreken. Ik maakte duidelijk dat ik woedend en hongerig was en niet eerder de rij zou verlaten voor 1 van die 2 gepast was opgelost! Zo gezegd zo gedaan... De baas kwam eraan..
Ik ga even mijn ongezouten mening geven over het gestalte dat op me af kwam sjokken, om je een idee te geven wat er op dat moment door me heen ging.
Een veel te dikke, kalende man kwam op zijn sloffen(!) smikkelend van en ijsje (!!) traag op me af gelopen. En met iedere slome stap die hij zette voelde ik mijn bloed verder koken. Niet alleen was ik extreem jaloers dat hij wel iets te eten had, zijn hele houding gaf me het idee dat hij me totaaaaal niet serieus nam!
Hij zag mijn lichaamstaal veranderen en deed een poging tot een versnelde tred. Hij bood zijn excuses aan en zou een keuken voor ons (en ons alleen) openen. Terecht, leek me zo!
Toen wij bij het lege restaurant aankwamen, waar de stoelen inmiddels op de tafel waren gestapeld, werden onze menu's bereid, maar werd ik er wel op gewezen dat de saus voor de hotdog op was.
Inmiddels zat ik zo vol adrenaline en strijdlust dat ik de bediening alleen maar stoïcijns aan bleef kijken alsof ik niet begreep wat ze hiermee bedoelde. Voor mijn gevoel hielden we een staatwedstrijd van 5 min (zal vast iets minder zijn geweest), maar aan het einde van de dodende blikken zou ze in 1 van de andere keukens de saus wel even halen.
1-0 voor Evita..
Al met al hebben we toch nog best lekker gegeten en was ik behoorlijk tevreden met mezelf. Alleen in een vreemd land of niet, ik liet me de pis niet lauw maken! Stiekem was ik best een beetje trots op mezelf. Was er toch nog iets goeds van gekomen.
Ondanks de kleine hobbel hebben we een hele leuke dag gehad. Vermoeid en tevreden (en niet hongerig!) gingen we naar huis en maakte we ons klaar voor een volgende dag vol avontuur. Wat die dag ook voor ons in petto zou hebben, ik was er klaar voor!
Jij ook?
Was overigens niet nodig, want mijn oudste stond om 7 uur stuiterend langs zijn bed, omdat hij Javier graag 'Buenos Dias' wilde wensen.
Javier had hem al horen rommelen, nog voordat ik besefte dat er een langs mijn bed stond. Dus het ontbijt stond al klaar.
Het was een simpel maar heerlijk ontbijt. Verse koffie (ok, ik ben ik al om), toast, jam, cornflakes en verse jus d'orange.
Toen Javier ons vroeg naar de plannen van vandaag, kregen we wederom kortingsbonnen in onze handen gedrukt en werden we verwezen naar een lokaal supermarktje. Deze zou minder ruim in assortiment zijn dan Carrefour, maar stukken goedkoper. En dat klopte! Enige was dat het simpele supermarktje met de eveneens simpele naam 'Market' het niet zo ruim nam met de openingstijden. Ze zouden om 9 uur open zijn, maar om kwart over 9 besloten zij de deuren op hun gemak te openen. Heeft ook wel weer zijn charmes!
Daardoor moesten we alleen wel even opschieten om de metro richting de bus te halen. En geloof me, haasten met 27 graden in de spits bij de metro.. niet voor mij weggelegd. Al wapperde ik me lens met mijn waaier, ik kon niet voorkomen dat het zweet van mijn voorhoofd gutste. Maar goed, er wachtte mij een hele dag vol waterpret dus ik moest even volhouden.
De bus had gelukkig wel airco. Wel zo prettig bij een rit van 45 minuten..
Onderweg kwamen we veel mooie natuur tegen en de jongens verwonderde zich over iedere berg en boom, die in mijn beleving toch behoorlijk veel op elkaar leken. Maar ja, ik kon dan weer helemaal enthousiast worden van een glimpje van de zee en voor hun was dat ook gewoon allemaal hetzelfde water. Ieder z'n ding zullen we maar zeggen..
Illa Fantasia was nog groter dan ik me voorgesteld had, maar ondanks de grootte, wisten ze een hele knusse en fijne sfeer te creëren. Ontzettend veel groen, overal picknick en BBQ plekken en verschillende zones met waterpret voor alle leeftijden.
Zo stond er bijvoorbeeld een piraten boot waar van alle kanten water uit spoot. Aan weerszijden waren er glijbanen en bovenop het dak stond een emmer van 3 meter hoog die kantelde als hij vol zat. Het water plonste dan via het dak met veel geweld door het schip en iedereen die in de buurt was werd spontaan gedoopt tot verzopen kat. Ik spreek uit ervaring... Met mijn haren voor me gezicht als 'cousin it'. Heel sexy..
Ergens in de middag zei ik wat tegen mijn ukkies en een man draait zich om en zegt iets. Aangezien het niet de eerste keer zal zijn dat iemand Spaans tegen ons praat, maar ik er geen knoop van verstond, antwoorde ik op mijn allerbeste Spaans met "Que?" Waarop de man antwoord "Oh, lo siento (sorry) no dutch?"
Helemaal in de war van alle talen die om m'n oren werden gegooid besluit ik in het Nederlands (of eerder Brabants) te reageren met: "Uhm, jawel, hoezo?!"
Lang verhaal kort, de man was ook een gebruinde Nederlander die zijn best deed een weg te vinden in alle vreemde talen waarmee hij geconfronteerd werd. Zijn zus bleek in Den Bosch te wonen, dus we hebben een uurtje gekletst over het thuisfront.
Het was gek en toevallig, maar toch ook een verademing om gewoon even met een volwassene in mijn eigen taal te kunnen praten!
De rest van de dag hebben we ons heerlijk vermaakt! Ik was een groot fan van het pretpark, totdat..
16.30 mijn buikje begon te knorren. We zochten onbezorgd 1 van de 4 restaurants op om een hapje te eten van de menu's die ik vooraf had gekocht via internet. Het eerste en beste restaurants dat we tegen kwamen.. bleek dicht. Goed, er waren er nog 3.
Maar 3 restaurants verder hadden we nog steeds honger. Alle restaurants bleken namelijk al gesloten. En dat terwijl het park pas om 19.00 zou sluiten! Beetje gefrustreerd sloot ik aan in de rij van de info balie. Eenmaal aan de beurt legde ik mijn verhaal uit, waarop de man antwoorde: vervelend. Teleurgesteld met zijn korte en vage reactie vroeg ik om een refund. Na even rond bellen besloot hij dat ik daar geen recht op had.
Huh? Wacht... Ik keek voor de zekerheid mijn ticket en het internet na (ik heb graag alle feiten op een rij voor ik mijn punt ga maken) en ik kwam tot de conclusie dat nergens stond aangegeven binnen welke tijd ik mijn menu moest gebruiken. Dus ik gaf aan dat ik in mijn recht stond mijn ticket te kunnen gebruiken of mijn geld terug te kunnen krijgen. De man antwoorde met: sorry. Geen spraakzaam type zullen we maar zeggen. En duidelijk alles behalve flexibel.
Een beetje flabbergasted door zijn houding liet ik even alles op me inwerken. Ik keek achter me en zag de rij voor de info balie steeds langer worden. In mijn achterhoofd hoorde ik mijn vaders wijze woorden over 'iemand over de balie trekken' en ik besloot geen genoegen te nemen met deze suffe, onrechtvaardige reactie. Ik eiste de baas te spreken. Ik maakte duidelijk dat ik woedend en hongerig was en niet eerder de rij zou verlaten voor 1 van die 2 gepast was opgelost! Zo gezegd zo gedaan... De baas kwam eraan..
Ik ga even mijn ongezouten mening geven over het gestalte dat op me af kwam sjokken, om je een idee te geven wat er op dat moment door me heen ging.
Een veel te dikke, kalende man kwam op zijn sloffen(!) smikkelend van en ijsje (!!) traag op me af gelopen. En met iedere slome stap die hij zette voelde ik mijn bloed verder koken. Niet alleen was ik extreem jaloers dat hij wel iets te eten had, zijn hele houding gaf me het idee dat hij me totaaaaal niet serieus nam!
Hij zag mijn lichaamstaal veranderen en deed een poging tot een versnelde tred. Hij bood zijn excuses aan en zou een keuken voor ons (en ons alleen) openen. Terecht, leek me zo!
Toen wij bij het lege restaurant aankwamen, waar de stoelen inmiddels op de tafel waren gestapeld, werden onze menu's bereid, maar werd ik er wel op gewezen dat de saus voor de hotdog op was.
Inmiddels zat ik zo vol adrenaline en strijdlust dat ik de bediening alleen maar stoïcijns aan bleef kijken alsof ik niet begreep wat ze hiermee bedoelde. Voor mijn gevoel hielden we een staatwedstrijd van 5 min (zal vast iets minder zijn geweest), maar aan het einde van de dodende blikken zou ze in 1 van de andere keukens de saus wel even halen.
1-0 voor Evita..
Al met al hebben we toch nog best lekker gegeten en was ik behoorlijk tevreden met mezelf. Alleen in een vreemd land of niet, ik liet me de pis niet lauw maken! Stiekem was ik best een beetje trots op mezelf. Was er toch nog iets goeds van gekomen.
Ondanks de kleine hobbel hebben we een hele leuke dag gehad. Vermoeid en tevreden (en niet hongerig!) gingen we naar huis en maakte we ons klaar voor een volgende dag vol avontuur. Wat die dag ook voor ons in petto zou hebben, ik was er klaar voor!
Jij ook?
