Ik kom een druppel later

Zoals jullie hebben gemerkt was het afgelopen tijd even stil rondom de blogspot. Niet omdat we niks mee maakte, maar omdat we even iets meer avontuur kregen en de tijd nodig hadden. 

De nacht van 4 aug hebben we te maken gekregen met een flinke storm. Zo eentje die we niet kennen in Nederland. Het begon met flink waaien en regenen en al gauw volgde de donder en de bliksem. Het ging er hard aan toe en op een bepaald punt bereikte het zijn hoogtepunt. Een flits en een knal volgde elkaar direct op. De knal was van buitenproportionele groote en klonk eerder als een explosie. De grond trilde. De lucht was voelbaar geladen. En er volgde een stilte. Geen zuchtje wind, geen regen en alleen maar stokkende adems. De stilte was angstaanjagend en onheilspellend. Na ruim een kwartier stilte ging de donder in de verte weer verder. 

Omdat we tussen 2 bergen inzaten, bleef de storm hangen en steeds opnieuw terugkeren. De hele nacht hoorde je hem naderen en weer verdwijnen. De eerste keren na de knal hield ik mijn adem in als ik hem terug hoorde komen. Alert voor wat er komen ging. Maar de grote knallen bleven uit en we leken het ergste te hebben gehad. 

Milan en Noah hadden wonder boven wonder overal doorheen geslapen en dat deed me goed. Ze voelde zich duidelijk veilig! Ikzelf had wat meer moeite om in slaap te komen dus ik ging even naar het toiletgebouw. Grappig genoeg stonden daar meer moeders te nachtbraken. We hebben even onze verhalen gedeeld en dat deed me goed. We zouden elkaar een beetje in de gaten houden spraken we af. Dat gaf me het veilige gevoel om weer verder te slapen. 

De volgende ochtend hebben we alle spullen in de regen ingepakt. Hoe mooi Slovenie ook was, we wilden richting Oostenrijk omdat mijn ouders daar 4 nachten op een camping voor ons geboekt hadden. Het duurde wat langer met inpakken, maar we deden alles op ons gemak en met al het plezier dat we konden. Fluiten, zingen, grapjes maken.. wat hadden we een lol! Veel moeders kwamen even 'wat van mijn positiviteit pikken' en gaven ons complimenten voor onze samenwerking en complimenten voor de moed om deze reis samen te maken. Met een hart onder de riem gingen we op weg. 

3,5 rijden stond er op de planning. Met een tussenstop in Ljubliana. Al voor Ljubliana stuitte we op file en liepen al een uur vertraging op. Later zouden we leren waarom...

In het prachtige Ljubliana struinde we over de markt, aten we de lekkerste worst uit de stad bij Klobasarna en hingen we een slotje aan de brug die uitkeek op de beroemde Drakenbrug. Natgeregend maar opgeladen, zette we onze reis voort. Nog 2,5 uur..  

Little did we know dat er die ochtend weer een aantal campings geruimd waren vanwege het noodweer (zo ook inmiddels de camping die wij net die ochtend hadden verlaten) en dat er werd aangeraden dat gebied in Slovenië te verlaten. Wij sloten dus aan in die rij. 

Gelukkig vermaakte de jongens zich prima en hebben ze het fantastisch volgehouden! Ik zag de aankomsttijd steeds verschuiven en zag tegen het eind van de middag dat we waarschijnlijk pas later in de avond aan zouden komen. Ik bleef doorrijden en doorrijden en stopte alleen voor een plas en drink pauze. Want de dynamo van mijn auto bleek niet goed te werken waardoor de accu niet goed oplaadde en mijn lampen het dus niet goed deden. En ik wilde niet in het donker, met regen en slechte lampen, het laatste stuk over de slecht verlichtte bergpaden rijden. 

Helaas kwam het daar wel op aan. Na de tunnel op de grens tussen Slovenië en Oostenrijk (die enkele uren na ons passeren ook gesloten werd uit voorzorg) konden we goed doorrijden. Maar helaas kwam het toch neer op bovengenoemd scenario. Na 8,5 uur rijden en een spannend laatste stuk kwamen we ein-de-lijk om 21.00 aan op de camping! Gelukkig had ik onderweg de camping gebeld en een plek afgesproken waar ze de poortsleutel en het nummer van onze campingplaats zouden leggen. Eenmaal veilig op de camping plek  zette ik de motor uit en barstte ik in huilen uit. Ontlading.. ik was op. Op van het lange rijden, op van de stress omdat we steeds door het oog van de naald kropen en op van de verantwoordelijkheid die dat met zich mee bracht. But I f*cking did it! 

Noah en Milan sprongen bij en wilden direct de tenten op gaan zetten. Maar de harde wind en regen demotiverend hen ook en Noah stelde voor om in de auto te slapen. Ik was hier helemaal voor! Ik wilde zo snel mogelijk mijn ogen dicht doen, dus ik kroop op dr achterbank met een slaapzak en een kussen en installeerde de jongens op de voorste stoelen. 10 min later vielen we allemaal in diepe slaap. Droog en veilig.