4 landsgrenzen in 1 dag

Hoewel we de prachtige boomgaard in Ravensburg liever niet wilden verlaten, was het tijd om door te reizen. We zaten al heel dicht bij de Zwitserse grens en wilden verder afdalen richting Slovenië.

Voor vanavond had ik een airbnb in Italië geboekt. Zodat we even lekker bij konden slapen en even goed op konden frissen (de boomgaard in Ravensburg had alleen een koude douche. Ook suuuper lekker, maar ik was nu wel toe aan een warme douche... en die 2 tieners van me ook 😉)

Mijn ouders hadden vertelt over een hele lange en hoge hangbrug in Reutte. Dus we hebben de route daarlangs laten lopen. Noah heeft hoogtevrees, maar wilde deze lucht gevaarte gaan trotseren. Held! Onderweg kruisten we de landsgrens van Oostenrijk en ik moet eerlijk bekennen dat ik de omgeving hier nóg mooier vond. Misschien hielp het ook dat de zon inmiddels flink begon te schijnen, maar we hebben onze ogen uitgekeken ☀️

We kwamen Reutte inrijden en zagen de hangbrug imposant hoog boven de grond bungelen. Even twijfelde Noah, maar hij wilde zijn angsten onder ogen komen. Ook omdat opa had gezegd dat het, ook met hoogtevrees, echt te doen was. 

Hoewel het slechts een wandeling van 15 min was, hadden we besloten met de lift naar boven te gaan. Omdat dat op zichzelf al een ervaring was voor die apen. En achteraf maar goed ook.. want toen we eenmaal aan het begin van de brug stonden, kreeg ook ik kriebels. Hoewel hij er stevig uit zag, had het stalen gevaarte een opengewerkt geraamte aan zowel zij- als onderkant en bungelde hij speels in de 114 meter tussen de grond en de brug. Ok, we got this.. embrace the adventure.. ik liep Milan voorop lopen omdat hij niet bang was, Noah ging tussen ons in en ik sloot de lijn af (zodat Noah niet zou zien dat zijn moeder het eigenlijk ook heel eng vond). 

De eerste paar meters vielen mee. Maar hoe verder op de brug, hoe meer er beweging in zat. Toegegeven: het was minimaal en ik zag zelfs kinderen van 3 jaar (schat ik) de brug oversteken! Maar angst is niet reasonable. Geweldig om te zien hoe zelfverzekerd Milan over de brug liep! Handen los, naar beneden kijken, omdraaien, aanwijzen, supervrij bewegen! Noah daarintegen hield zich stevig vast, had een brede en voorzichtige pas en keek op mijn aanraden alleen op ooghoogte en ver vooruit terwijl ik hem toeriep: lekker bezig, kijk eens hoe prachtig hier! Ik ben reuze trots op je! 

Maar 405 meter van dit terwijl je zelf het zweet letterlijk op je voorhoofd hebt staan en misselijk wordt als je ziet hoe ver je nog moet, is best lastig. Vooral toen zijn enige antwoord was: opa heeft gelogen he? 😅

Toen ik toegaf dat ook ik het eigenlijk wel heel spannend vond, sloten we een pakt. Als zelfs kleine kinderen hierop mochten lopen zou het veilig zijn en gingen wij onze angst samen tegemoet. We liepen elkaar aan te moedigen en trokken elkaar mee over de brug. De 2de helft van de brug was daardoor beter te doen!

Eenmaal de overkant bereikt was mijn nervsystem helemaal over de zeik en schrok ik van iedere onverwachtte beweging, maar boy wat waren we trots!! Op onszelf en op elkaar!! En wat was het uitzicht prachtig!! We moesten dezelfde weg weer terug (over de brug) maar dit keer ging hij veel en veel beter. We hebben zelfs onze handen af en toe los gelaten en creërde super veel succeservaringen. Toen we voor de 2de keer het einde van de brug passeerde, gooide we de handen op elkaar en riepen: team awesome!! (Wat ben ik trots op dit gezin 🥰) 

Bij de lift was er een vrouw wiens taal we even niet konden begrijpen. Door het vele switchen van Duits, Engels en Nederlands begon alles op elkaar te lijken (dachten we), tot bleek dat de vrouw zuid Limburgs was 😆 verklaart een hoop. 

Goed, na onze overwinning reden we door. We reden een prachtige route langs het water waar we regelmatig even uitstapte om het water te bewonderen. Onze volgende stop was de Patnachklamm (een tip van National Geografic). Daarvoor moesten we eerst de grens van Duitsland weer even over. In de buurt van de kloof aangekomen maakten we een hike langs een prachtige groen blauw rivier om de kloof te bereiken. Tijd voor Milan om zijn angst onder ogen te zien; kleine ruimtes. 

Ook deze held werd aangemoedigt door de anderen gezinsleden en hoewel hij hier en daar even af wilde haken, viel het hem achteraf ook ontzettend mee! Super trots op hem! Hij genoot van het prachtige uitzicht dat zich na de donkere tunnels liet zien en het geweld van het water. We hebben ook hier onze ogen weer uit gekeken. Wat een prachtige plek!! Op de route naar beneden hebben ze beiden een wandelstok gekocht omdat ze de hikes erg begonnen te waarderen en een schild van de Patnachklamm dat ze er zelf op konden timmeren (wat ze op een later moment wilden doen, want door het geluid van het water in de grotten waren ze erg overprikkeld en wilden ze in de auto zitten) 

In de auto werd er heerlijk gechilled en geslapen. Ik vond het heerlijk hoe iedereen zijn rust en ruimte wist te pakken en iedereen elkaar die ruimte gaf. Ondanks de vele kilometers die we aflegden is er deze vakantie nog geen enkel moment van verveling op ruzie geweest! We kruisten zowel de Oostenrijkse als de Italiaanse grens op de route en hoewel deze landsgrenzen in dit gebied heel dicht bij elkaar liggen, voelde we ons wel echte avonturiers hierbij. 

De airbnb in Italië was heerlijk! Alles bevond zich in 1 kamer. Wat heel kneuterig en raar was, maar daardoor juist suuuuper fijn en grappig! Zo werd er een film opgezet en keek de een vanuit het 2 persoonsbed, de ander vanuit het bureau (die even een reisblog typte) en weer een ander vanuit bad 😆👌 naar 1 en hetzelfde scherm. Vooral grappig hoe, na 2 dagen slaapplekken met minimale voorzieningen, alles nu een cadeautje was! 'We hebben gewoon warm water! En elektriciteit! Kijk dan! Die tv staat gewoon op 2 steunen! En we hebben een rolgordijn! En een normale wc! Oh dit bed ligt heerlijk! Ge-wel-dig 👌🥰

Voor we naar bed gingen hebben we nog even een pizza gegeten bij de pizzaria hier in de straat. Want when in Italy... Waar de kinderen complimenten kregen voor hun Engels en ze zich echt als een vis is het water bewogen. Misschien is het het overwinnen van de angsten vandaag, misschien is het de steun in de rug voelen van de gezinsleden of misschien is het deze hele reis, maar ik zie hun en ons als gezin echt tot bloei komen. Ik hou van ons allemaal en ons samen 🥰